Przedmiotem czerwcowego wyroku TSUE w sprawie C-533/22, Adient, była kwestia miejsca świadczenia usług i pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności, jako zagadnienia istotnego z punktu widzenia zapłaty podatku VAT. W orzeczeniu tym TSUE po raz kolejny postawił jasne granice w kwestii ustalania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.
W przedmiotowym orzeczeniu TSUE dążył do ustalenia, czy przynależność do tej samej grupy kapitałowej oraz zawarcie umowy na świadczenie usług mogą automatycznie przesądzać o tym, że spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w innym państwie członkowskim.
Trybunał wskazał, że nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem podatku VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, tylko dlatego, iż obie spółki należą do tej samej grupy kapitałowej i zawarły umowę o świadczenie usług.
TSUE wskazał ponadto, iż dla ustalenia na potrzeby określenia miejsca świadczenia usług, że spółka posiada w państwie członkowskim stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, nie ma znaczenia okoliczność posiadania w danym państwie członkowskim struktury, która uczestniczy w dostawie produktów gotowych uzyskanych w wyniku usług przetwarzania. Nie ma też znaczenia okoliczność dokonywania przez spółkę dostaw towarów w kraju przetworzenia lub poza krajem przetworzenia. Są to bowiem odrębne transakcje, podlegające różnym systemom VAT. W celu ustalenia miejsca świadczenia usług, należy określić miejsce, w którym znajduje się zaplecze personalne i techniczne, z którego spółka ta korzysta w celu otrzymania świadczonych usług, a nie miejsce, które wykorzystuje do swojej działalności polegającej na dostawie produktów gotowych.
Końcowo, w omawianym orzeczeniu Trybunał stanął na stanowisku, że art. 44 i 192a dyrektywy VAT oraz art. 11 i 53 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że spółka będąca podatnikiem podatku VAT posiadająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, gdy zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje w państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych.
kontakt: Magdalena Chmielewska-Cholewa, doradca podatkowy
email: magdalena.chmielewska@kdcp.pl